Papier-mâché

Let me tell you a story. But this story is not as typical as you think. It is not a typical love story that your mom used to tell you. Where a prince should kiss the princess to break the spell; Or a boy who tirelessly wishes and throws coins into the wishing well. Nor a heroic journey of a man with mythical-creature opponents That your dad used to narrate Together with his matching sound effects and actions. Phew phew, boom boom blog blog. phew. This story is a mix of sweeter than fairy tales, and bitter than death of a protagonist. Of comfort and defeat. Mixed with sweet and bitter taste. Will beat everything with holding each hands in faith. "We were just two persons met in one purpose Who belong to the same notion and belief That no two persons with same sex should be holding each other's hands Nor kissing each other's lips in public, Or two persons exchanging "I love you's". I met him without expectations; When things kept runn

I kill you in my mind, But I always tell myself that I shall not do what my heart only asks me to do when I am hurt. Hurt people will always feel the need to hurt back. Killing is the utmost dream. Seems the only thing that would satisfy And make up the pain that has been felt Down to system--epidemic thing. The only way to somehow ease the impossible scars They say time heals, But the brain remembers and it can be the most mean.

Libong-kilometrong Pangungulila Nagising ako isang araw, tinatanong ang sarili. Ano naman kaya ang gagawin ko ngayon? Panigurado wala na naman, nakababagot. Nakababagot 'yong gigising ka, mag-aalis ng mga muta sa mata. Maghihilamos at magsisipilyo sa harap ng salamin. Biglang nakita ang sarili, tinatanong... Tinatanong kung bakit parang may pakiramdam akong kakaiba. Hindi malaman kung bakit ganito ang nadarama. Bigla akong napatingin sa isang litrato, Litratong mayroong mga ngiti sa labi Na akala mo wala nang bukas. Bigla kong napag-isip, bakit wala akong ganitong ngiti? Masaya pero hindi ganitong pag-ngiti. Nakakurba nga pero may kakaiba talaga. Bakit gano'n? Bakit. Bakit. Ang daming tanong, nasa isipan lang namamalagi. Kailan ko kayo mahahagkan? Kailan ko makikita ang mga ngiti? Kailan ako gigising isang araw na wala na itong mga pangungulila sa puso? Shet, ang daming tanong pero wala namang tandang-pananong. Ang daming nararamdaman pero walang tandang

Basahin ang mga salita sa kung paano nababasa ng utak mo; alin nga ba sa dalawa mong pakahulugan ang mas naghahari sa kuro-kuro mo.  Sabihin mo sa akin kung paano ang bawa't buka ng bibig ko ang nagpaligaya sa 'yo't sa gutom mong kalamnan; Sa kung paano mong walang-búkas na nilantakan ang bawa't bato sa kweba ko at sinipsip ang dila nitó Ang kalakasan mo sa kahinaan ko; sa pagpatong mo sa katawan ko, nanghihina. Ang mga hibla ng buhok ko ang sinusundan mo sa pagpikit ng mga mata'y pakiramdam mo'y, "sige pa"; pero ang totoo sa likod ng mga ungol na hanging inilalabas sa bibig ko ang mga salitang, "tama na, nasasaktan na ako." PINILIT mo pa. Dinumihan mo ang marumi nang puri; winasak mo ang butas ng dangal ko. Hindi ka pa nakuntento't ipinasok mo pa sa bawa't sulok ang galit na galit mong mga kamay. Buo't buháy nitong nasaksihan ang kalupitan mong taglay. Walang humpay, walang-tigil ang pag-uumapaw mo sa

T he reason behind these unfinished, on-going words; it's because my brain is playing some stuff that I, myself, don't even understand. It feels like something inside me saying stuff that I am in the mood of sharing. My word's complexity has taking this off, out of the shelter, out of this world, probably beyond something. Words are like water flowing aimlessly to become a solid, firm substance which later on be put into a meaningful written piece, which I can be later considered as a masterpiece that I want to show to the world. The essence of my own poetry. The speed of my hand in typing these words you're reading; the latter is accompanied by skill I am living for, called writing. It is my own. My possession. A truly remarkable, continuous literature that I would like to pass on to my next generation. - Keeg. <3

N ever the people want the deepest parts of the oceans; Fears are what they feel; time-waste is what they think our meal. Desire they put on us to broken bridges; Weirdness is what they perceive on our written voices. Is not it a need of the world? There is this word virtual reality; Two opposing words, an oxymoron. Some are fond of calling us, "morons." Shakespeare's own linguistics will not get blamed; Words release energy but never be the same. People will never see it normally, They will perceive it as a form of abnormality. Nevertheless, words are my power, my great rally. Shield are those letters; sword are those words in my ally. For I believe each word represents every human; Each representation, consider not the diversity; human is beauty.

Hindi. Hindi mo pwedeng takasan ang pwersang ito. Hindi mo makakayang wakasin ang sinimulan. Hindi mo ito pwedeng tawaging delubyo kahit gaano mo pa kagusto. Dahil ito, ito ang bumuo, bumubuo at bubuo sa 'yo. Ang bawa't sistema nito'y Kabalikat na ng sistema mo. Hindi mo makakayang pabayaan Ang mga bagay na minsan sa 'yong nakatulong. Ang bagay na minsan ka na ring ikinulong. Oo. Mahirap itong sabayan; Oo. Totoong mahirap ang pakikipaglaban. Subalit ito ang kinakailangan mo; kailangan mo ang laban. Ang hirap na papasuking alay para sa bayan. Sa nagkakagulo mo nang bayan. Nariyan kang sasabak sa gulo na wala nang ibang dulot, Na hindi lámang ang pawis, Kung 'di maging ang dugong bubuhos nang bubuhos At dadaloy nang dadaloy Dala ng pagsilakbó ng damdamin na pilit isinisigaw ng matatapang na puso at diwa, Hanggang sa mawalan ka na ng hininga, Hanggang sa mawalan ka na ng pag-asa. Pero hindi. Hindi mo ititigil ang laban. Hindi ibong nag-aasam