Skip to main content

Para sa Kaisa-isang Tulang Humihinga

Ang aking kuwento ay umiikot lamang sa dalawa:
Hiraya sa umaga, katotohanan sa gabi. Narito ang mga
Reduplikasyon ng mga salitang bibihis ng bugso.
Aahon, bibilis, at tatalon hanggang maabot ang apat na sulok.
Mananahan, at doon mananahan ang aking hapong katawan.
 
Escolta, anak ng Maynila, ako ay ampunin, sa iyong sulok
Maglalakbay tayo nang nakayapak. Mula sa init ng natuyong aspalto,
Magtatagpo tayo sa kung saan iniluwal ang isang anak ng Tundo.
Ako ay luluwas nang madaling-araw kahit dalawang kilometro lang ang humihiwalay sa amin;
Narito ang kasabikan ko, ang mga paa ang aakay patungo sa kanyang ina.
 
Uuwi at sasaluhin ng pinakamagaan na papag. Habang ang
Elesi ang natatanging ingay na naririnig.
Lahat ng pagod ay papawiin ng mapupulang labi;
Sa mga mata ang kahandaan kong umibig sa aking sarili,
At ang mismong init ay magpapatulog sa atin.
 
Ibig ko, sa aking panaginip, tayo ay naglalaro sa gitna ng mga sabi-sabi,
Yaman ko ang ating sigaw sa lipunang hukom ang karaniwan.
Obra natin ang nangagsalitang karanasan,
At ito ay magkakatawang-pakpak sa hangin, at
Narito akong aagapay kahit ikaw ay nakalilipad na.
 
Gigising tayong pinalilibutan ng bunga ng kultura;
Lipon ito ng mga lamanlupa, at ipokritong laman ay butas na pagkatao. Gayunpaman,
Ang pera daw, giliw, ay hindi nabibili ang gusto, nguni’t ako ay
Narito—bihis ng aking luho. Ibig, totoo, ang salapi ay walang silbi,
Gawaran man ako ng pinakamayayamang tao sa lipunan, hindi kailanman makararamdam ng pag-ibig ang perang papel.
 
Ito ang tunay kong pamana: ang tulang malaya at may sukat.
Tambis ko mang bigkasin ang bawa’t taludtod, nguni’t
Ang tono ay sa tinig mo lamang nalalapatan ng awit na
Tatatak sa akin, habang ako ay isang blangkong papel
At dito nating iwawaksi ang kanilang mga alamat.
 
Kikinang ang lahat ng aking luhang pumatak sa magkabilang mata;
Ito ang nahuhulog sa kanilang ilog. Ang bigat ko ang dahilan ng sariling pagkalunod,
Nguni’t, mahal, ako ang sariling look, at ikaw ang barkong lagi kong aabangang dumaong sa
Aking payapang tubig, kahit sa ilalim nito ang mga patay na isdang
Nasawi sa sariling interes ng sangkatauhan.
 
Ginalugad ko ang bawa’t sulok ng tahanang kilala ko, giliw, subali’t
Pare-pareho ang kanilang pintura.
Abo ng nangaligaw na mga kaluluwa ng aking ninunong nakabuhol sa nakasasakal na kultura. Ang sala nito ay
Gawa sa mga halakhak at baro; ito ang paboritong tagpo ng aking lolo habang nililinisan niya ang kanyang antipára. Ang kusina ay may amoy ng tinolang kahinaan daw ng iba, nguni’t
Gamay ng aking lola ang bawa’t hibla ng kanyang asawa.
 
Ang lahat ng sulok ay kasaysayan ng aking kasaysayan. Habang sa
Lababo ang kinakalawang na mga bakal na naging saksi ng mga sigawan ng aking angkan.
Ang kaganapang iyon ay mas malinaw pa sa pumapatak na tubig sa gripo.
Narito ang aking alaala, irog, na tinulungan mong makalimutan ko; at mula sa aparador
Gumapang ako patungo sa kung saan lulan ang iyong pinagluwalan.
 
Ang mga tao ay bigkis ng kanilang pagkakamali, nguni’t bakit
Tanging ikaw ang lumipol sa pagkakabuhol ng aking hikahos?
Sabi nila, “Hindi ako makaaahon sa aking pagkalugmok sa bawa’t krisis”;
Ang tao ay tao sa kani-kanilang mundo, nguni’t
Ikaw ay isang bagay na hindi kailanman kakasya sa aking mga palad.
 
Yuyuko ang mga bulaklak na aking inalagaan sa
Oras na iyong lakaran ang hardin ng aking pagkabata.
Nandito na ang mga paruparo—sila ay nasa kulay ng araw, ng lupa, at ng karagatan.
Gunitâ, ang gunitâ ko ay nasa himpapawid, sa kalakasan ng
Hangin, ako nawa’y panatilihin sa aking pahina.
 
Ito ang aking kuwentong nasa dulong bahagi, nguni’t kailanman ang
Rebolusyon ng aking araw-araw at gabi-gabi ay magpapatuloy.
Ako ang lakas ng kahinaan, ang kahinaan ng aking lakas, at ito ang aking
Yamang hindi sasalubong sa aking hinaharap, sapagka’t sa huli’y
Ako ang mesíyas ng sarili at ikaw ang nag-iisang tulang humihinga.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

IHY

 The hatred is piled up, enough to orchestrate a crime  and to hide it in nightmarish metaphors. I have imagined you getting piercing through the fragility of the roof of your mouth, until you beg for forgiveness with your really untamed spirit. Perhaps, flaying would be much better, but crying will be reverberated through every corner of your long shattered room, as your annoyingly pleading voice will still be heard. An unforgivable, hell-bent serpentine, you always are, caressing the man’s ego extracting his exhaustion, and me against a fiend in your presence. Such a soft way to demonstrate hell to you— as it was not even a flinch, or a poke. You deserve heaven appearing reverse, so the gods you have known will forbid your salvation.
Post a Comment
Read more

Emancipaternal

If I were to talk about a father the arcs of his ears are enough, yet, he would not talk, just like the heavens when you plead, as he is better now: he does not hide in his paternal loop, nor would he ridicule my son I have been hiding. He once knew that what was not written was unprincipled; now, I talk and he pertinaciously listens, unbothered by my pretentious tone. He speaks, but only at night— with his melted heart. I taught him to be more man: now, he would cling to me as if I were  a wife who cooks for her. I used to watch him with Mom's self-made perspective;  however, sometimes, you really have to switch taste—I still love horror,  but not anymore from my father's. After all, he still sees the child in me and the afraid. A father should be called pink and he shall not flinch. Freed from guns and loads, and he shall not be defeated; for he is still, and abandon is not his last name, as I still reweave his first name in my poems. He has been with me:  inherited every fib
Post a Comment
Read more

Grief (ii)

" Death and life are a friend ,"  the old lesson keeps bludgeoning me. Death ripples through the streams and creeks that flow near the homes that depend on recollections.  Each of these bricks used to be housed by fine architectures,  now bound by white bands and prayers. On the front porch, the most-welcoming wreath of carnations,  which are enveloped by symmetrical stanchions,  greets every person that comes through it.  And I thought: if death comes near,  then life is nothing but sprout of vine reaching its arms to a far cry,  and never will it give you time to read every sentence death foretells. In this house, it now gives homage to the days I could remember but never hold. Here, I witness: Candles are as still as my stiff existence,  while the quietness of each life in the room screams. The sympathies dress black and how regrets strip my skin. But how could a friend hurt you when they only visit you once? That every gaze to the rectangular—which holds my dear roots—las
Post a Comment
Read more