Skip to main content

Ang Apat na Sulok ng Impiyerno

I. PIGURIN


Sinasayawan ng mga tao ang piguring gawa sa gintong tonelada ang bigat

Animo'y buhay sa sariling kamatayan ng mga pumapasan―isang luhod, dalawang pagtaas ng mga kamay.

"Ay, ay! Ito ang rituwal ng kanilang nakaupong anito. Ito ang awit at ang sayaw na

Na ang tagpo ay sa hilaga. Ang sinag ng Araw ay wala sa 

Libong dasal, kung 'di sa mapambuhay nitong mga galamay. Subali't


Umulan man ay wala pa ring apoy ang Araw na magpapainit sa nilalamig na mga kaluluwa.

Landas sa kanilang magliligaw sa kagubatang lumuwa sa kanilang paghihirap.

Ang pigurin ay bababa mula sa limang-talampakan niyang pedestal. Mula rito,

Ni anino ay hindi makikita ng mga tagasunod, ngunit at

Ang buntot na gawa sa limpak-limpak na salapi ay kikinang at makikita ang pagkabahag nito.


Narito ang tanso ng traydor, ang ginto ng ganid. Lahat ay

Gawa mula sa paghihinagpis at pagmamakaawa ng kanyang lipon.

Kung ito ay susukatin ng mga paa, hindi sasapat ang libong pulo ng bayan;

Ang kaliwa ay nakaturo sa Kanluran kung saan ang batayan, habang ang kanan ay sa Silangan na kung saan lulan ang sandigan.

Ganito ang impiyerno ng pagsamba sa piguring paghihirap ang tipan.



II. NG SARILI


Ako ay isang punong lumuluha ng dugo; kung ako ay magkakatawang-tao

Ang aking likod ay kukurba mula sa bigat ng pinapasan. 

Nasa dulo ang unahan ng aking laban, at 

Ako ay hinahabi ng karayom

Na may iba't ibang haba, nguni't iisa ang kulay.


Narito, ang aking mga tula ay isang saplot;

Gawa sa maninipis na hibla ng tela.

Lahat ng sulok nito ay nagbibigkis sa hapon,

O kahit sa gabi, sinasabayan ang langitngit ng mga kawayan, o ang

Oyayi ng mga Maya sa umaga.


Bago ko punuin ang salop, ito ang sa aki'y bati:

Kukurap nang kukurap ang mga mata hanggang sa lumuwa ang mga ito.

Uulitin ko nang uulitin habang diniriinan ko ang paggapos sa mga sambitla.

Nandiyan na sila! Ang natatangi kong lakas ay hinihila ng panahon, at lahat sila'y

Gagapusin ko gamit ang pinakamakapal na tela ng aking mga tula.


III. KAMATAYAN


Nagkatawang-tao ang kamatayan, at kung ito ay tatapak

Alikabok ang kahihinatnan ng bawa't daraanan nito.

Kung ito naman ay lilipad,

Alipin ako ng dalawa nitong pakpak na

Gawa sa kanyang sandaang halakhak.


Ako ba ay nasa langit ng mga ninuno? 

Pasaringan ako ng mga salitang hindi ako makapagpapatuloy sa lupang patay

O sa impiyernong langit ng kanilang mga paniniwala.

Sapagka't ako ay lumisan na. Marinig mo sana ako,

Sapagka't ako ay lilisan na!


Aba, Ginoo, bakit narito ako kung walang humpay 

Sa iyo ang pamimintuho? Ako na'y iyong itaas.

Ang krisis ko ngayo'y humahalakhak, at ako ay isang musmos na bihis ng mga luha.

Ragasa nang ragasa pababa sa akin hanggang sa ako ay anurin. 

Ito ang pangalan ko: basahin Mo nang aking hawakan pang lubos.



IV. AWIT NG MAKASALANAN


Lingapin ang matigas ko nang puso,

Itong pagsusumamong walang tinig ay dinggin mo,

Nang aking mapagtagumpayan at makatamasa ng

Gawad ng Inyong buhay na walang hangganan

Paraiso kong alay ay ang natatangi kong wasak na tahanan.


Abo, abo, ako ay ibalik sa aking abo.

Gamit ang mga kamay na mapag-akay, ang minsan nang nagpalaya sa akin sa sinapupunan.

Kanlungan ko ang Iyong bisig na pumasan sa mundo.

Ako ay buhangin ng sariling pagsilang at kamatayan, nguni't hindi ba't

Lahat ng buhangin ay nakagagawa pa rin ng isang templo?


Umpisahan mo sa aking dulo; wakasin ang aking pagsamba sa

Garote na buhat sa aking pithayang mapambihag.

Manirahan sa templo kong gawa sa aking pinong pagkatao,

O kung ngayon man ay gumuho itong muli, at

Kung ang mundo man ay magwawakas, bakit ako muling magsisimula?

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

IHY

 The hatred is piled up, enough to orchestrate a crime  and to hide it in nightmarish metaphors. I have imagined you getting piercing through the fragility of the roof of your mouth, until you beg for forgiveness with your really untamed spirit. Perhaps, flaying would be much better, but crying will be reverberated through every corner of your long shattered room, as your annoyingly pleading voice will still be heard. An unforgivable, hell-bent serpentine, you always are, caressing the man’s ego extracting his exhaustion, and me against a fiend in your presence. Such a soft way to demonstrate hell to you— as it was not even a flinch, or a poke. You deserve heaven appearing reverse, so the gods you have known will forbid your salvation.
Post a Comment
Read more

Emancipaternal

If I were to talk about a father the arcs of his ears are enough, yet, he would not talk, just like the heavens when you plead, as he is better now: he does not hide in his paternal loop, nor would he ridicule my son I have been hiding. He once knew that what was not written was unprincipled; now, I talk and he pertinaciously listens, unbothered by my pretentious tone. He speaks, but only at night— with his melted heart. I taught him to be more man: now, he would cling to me as if I were  a wife who cooks for her. I used to watch him with Mom's self-made perspective;  however, sometimes, you really have to switch taste—I still love horror,  but not anymore from my father's. After all, he still sees the child in me and the afraid. A father should be called pink and he shall not flinch. Freed from guns and loads, and he shall not be defeated; for he is still, and abandon is not his last name, as I still reweave his first name in my poems. He has been with me:  inherited every fib
Post a Comment
Read more

Grief (ii)

" Death and life are a friend ,"  the old lesson keeps bludgeoning me. Death ripples through the streams and creeks that flow near the homes that depend on recollections.  Each of these bricks used to be housed by fine architectures,  now bound by white bands and prayers. On the front porch, the most-welcoming wreath of carnations,  which are enveloped by symmetrical stanchions,  greets every person that comes through it.  And I thought: if death comes near,  then life is nothing but sprout of vine reaching its arms to a far cry,  and never will it give you time to read every sentence death foretells. In this house, it now gives homage to the days I could remember but never hold. Here, I witness: Candles are as still as my stiff existence,  while the quietness of each life in the room screams. The sympathies dress black and how regrets strip my skin. But how could a friend hurt you when they only visit you once? That every gaze to the rectangular—which holds my dear roots—las
Post a Comment
Read more