Skip to main content

Paano ako nagbibigay-kaisahan sa watak-watak na karanasan na dinudulot ng aking buhay?

Hanggang ngayon, hindi ko pa batid kung paano ko bibigyang-kasagutan ang ganitong klase ng mga tanong nang umaayon din sa karampatang obhetibo-subhetibong tugon. Isa pang bagay, dahil sa pagsasagot ko sa katanungang ito ay hindi ko napipigilan ang sarili na lunurin muna sa mga sambitla ng musika. Hindi kaya’t ibig sabihin noon ay hanggang ngayon ay bumabatay pa rin ako sa kung paano ako ipaliliwanag ng bawa’t liriko na binabato ng mga paborito kong mga kanta, o kahit sa anong aspekto ng anumang bagay? Nguni’t kung wala ito, sinisisid ko ang mga metapora, ritmo at metro ng mga tula—parehong likha ng iba at sariling katha. Naalala ko pa noon kapag nagsisimula pa lamang akong humabi ng mga salita, bahagi yata talaga ang pagiging kuwela o malaro sa mga salita—sa pag-aakalang ito ang tunguhin ng isang akda, partikular ng tula. Ilang beses ding nakapagsayang ng mga papel, nakapagsunog—nang literal—ng mga larawan ng mga taong sinandalan at sa hulí hihigupin din ang pangkalahatang lakas mo para sa kanilang kapakanan. May mga oras na dumarating din sa pagkaubos sa pagkapuno—ito ang kabalintunaan madalas.

Sa tingin ko, ang bawa’t tao ay natural nang isang lipon ng mga sayá at pasakit—na ang ganitong mga sitwasyon ang nagsisilbing mapag-ugnay na sanga ng kani-kanilang buhay upang magkaroon pa ng makakapitan na may matibay na pundasyon na unti-unti nang naguguho nilang buhay. Sa ganitong mga sitwasyon, nahihirapan akong tuntunin kung saan ako nararapat kumíling—kung sa aking mga kapakinabangan o sa kanilang mga adhika. Ano’t ano pa man, kung paano ko hinahabi ang mga tula kong nasusulat kadalasan sa Ingles, hindi ako magdadalawang-isip na tangkilikin pa ang lente kong iintindi, hindi lamang pumapatungkol sa akin, kundi sa mga taong naniniwala sa akin.  

Gayundin, katulad ng nakatha kong mga tula, na dulot din ng aking mga karanasan, ito ang naratibo kong pagtugon kung paano nagbibigay-kaisahan sa pagkawatak-watak ng aking mga karanasan–na kahit hindi sigurado ang nag-aabang na kasiyahan o kasukdulan umaayon pa rin ako rito nang walang natitinag na paniniwala ng paghilom ng sariling mga sugat. Katulad nga ng tinuran ni Rogelio L. Ordonez sa kanyang tulang ‘Di na Ako Makahabi ng Tula’, “… muli kong sasamyuin mga pulang rosas sa ulilang hardin ng mga pangarap, muli kong idadampi ang palad sa nagnaknak na sugat ng mga dantaon…” Hindi ba’t ang pakikibaka ng buhay ay isa lamang pag-angat muli mula sa nangagsaling paniniwala upang pakurbahin na lamang ang mga labing nilaylay ng sarili, at maging ng lipunan? 

Ito ang aking tuntungan, ito ang aking tutuntungan.

Comments

Popular posts from this blog

IHY

 The hatred is piled up, enough to orchestrate a crime  and to hide it in nightmarish metaphors. I have imagined you getting piercing through the fragility of the roof of your mouth, until you beg for forgiveness with your really untamed spirit. Perhaps, flaying would be much better, but crying will be reverberated through every corner of your long shattered room, as your annoyingly pleading voice will still be heard. An unforgivable, hell-bent serpentine, you always are, caressing the man’s ego extracting his exhaustion, and me against a fiend in your presence. Such a soft way to demonstrate hell to you— as it was not even a flinch, or a poke. You deserve heaven appearing reverse, so the gods you have known will forbid your salvation.

Emancipaternal

If I were to talk about a father the arcs of his ears are enough, yet, he would not talk, just like the heavens when you plead, as he is better now: he does not hide in his paternal loop, nor would he ridicule my son I have been hiding. He once knew that what was not written was unprincipled; now, I talk and he pertinaciously listens, unbothered by my pretentious tone. He speaks, but only at night— with his melted heart. I taught him to be more man: now, he would cling to me as if I were  a wife who cooks for her. I used to watch him with Mom's self-made perspective;  however, sometimes, you really have to switch taste—I still love horror,  but not anymore from my father's. After all, he still sees the child in me and the afraid. A father should be called pink and he shall not flinch. Freed from guns and loads, and he shall not be defeated; for he is still, and abandon is not his last name, as I still reweave his first name in my poems. He has been with me:  inherited every fib

Grief (ii)

" Death and life are a friend ,"  the old lesson keeps bludgeoning me. Death ripples through the streams and creeks that flow near the homes that depend on recollections.  Each of these bricks used to be housed by fine architectures,  now bound by white bands and prayers. On the front porch, the most-welcoming wreath of carnations,  which are enveloped by symmetrical stanchions,  greets every person that comes through it.  And I thought: if death comes near,  then life is nothing but sprout of vine reaching its arms to a far cry,  and never will it give you time to read every sentence death foretells. In this house, it now gives homage to the days I could remember but never hold. Here, I witness: Candles are as still as my stiff existence,  while the quietness of each life in the room screams. The sympathies dress black and how regrets strip my skin. But how could a friend hurt you when they only visit you once? That every gaze to the rectangular—which holds my dear roots—las